Gdyby było to możliwe, przedmiotom i innym zaprojektowanym obiektom nie zadalibyśmy pytania o to, jakie są, lecz co umożliwiają i – siłą rzeczy – co uniemożliwiają. Stół pozwala na spotkanie przy posiłku, a szlaban zapobiega przejazdowi. Tak postrzegany design zawsze będzie uwikłany w sieci relacji między bytami ożywionymi i nieożywionymi. Opowiada o nich i je współtworzy. Jest często niezauważanym, lecz znaczącym elementem nowoczesności, a obecnie współsprawcą zmian klimatycznych i jednocześnie źródłem nadziei na sprawiedliwiej poukładany, bardziej zrównoważony świat.
Autorki i autorzy tekstów zamieszczonych w tym numerze wywodzą się z różnych obszarów akademickich – są to zarówno projektanci, jak i badacze społeczni, często jednak granice między tymi polami są trudne do wyznaczenia. Design jest bowiem praktyką interdyscyplinarną, a nawet transdyscyplinarną. Angażuje aktorów z różnych obszarów, sam też pojawia się w nieoczekiwanych miejscach: w szpitalu, na stacji kosmicznej czy na skwerku pod blokiem. Jednocześnie wraz z rosnącymi wyzwaniami stojącymi przed osobami projektującymi rozrastają się zespoły opracowujące rozwiązania, a do edukacji projektowej włącza się refleksję i metodologię badawczą z nauk społecznych. Także samemu projektowaniu towarzyszy produkcja specyficznej wiedzy.
W związku z tym autorki i autorzy tekstów zgromadzonych w tym numerze podjęli się zaproponowania postdyscyplinarnego sposobu namysłu nad designem, a co za tym idzie – polem społecznym w ogóle. Projektowanie, jak się okazuje, może się stać inspirującym laboratorium, w którym zacierają się granice między praktyką a teorią, tak jak zacierają się one w niniejszej publikacji.